‘Ik voel echt het verschil sinds je hier geweest bent’, hoor ik klanten vaak zeggen na een Feng Shui consultatie. Ze ervaren een balans, een rust, een harmonie die ze al lang kwijt waren.

‘Goh, denk ik dan, was het bij mij ook maar vaker zo’. Ik kom dan wel tot rust bij mij thuis, maar mijn leven als single ondernemer is soms chaotisch druk. Vaak kom ik tijd te kort. Ik probeer dan wel vaak te lummelen en Yinne momenten in te lassen, doe yoga en meditatie, verminderde al het aantal afspraken per maand, heb een team, werk niet wanneer ik ongesteld ben en werk op energetisch goede dagen.

Maar mijn hoofd staat niet stil.

En weet je wat? Ik vond het zalig.
Zalig om die rust en stilte te ervaren.
Zalig was het om niet te kunnen vluchten in prikkels, in to do’s en in social media.
Zalig was het om niets te kunnen doen.
Zalig dat ik geen enkele gedachte meer kon vasthouden.
Zalig om niet meer te weten wat ik de dag voordien had gedaan. Of wie er op bezoek was geweest. Laat staan dat ik nog wist waarover we gepraat hadden.

‘Leven in het nu’. Dit snap ik nu volledig. Ik moest hier niet eens iets voor doen om echt in het nu te zijn en volledige overgave te voelen. Overgave aan het niets kunnen doen. Aan het niets mogen doen. ‘Want de dokter had gezegd dat ik niet mocht werken’. Het lukte me ook eenvoudigweg niet om te werken. Ik voelde een rust die ik nog maar zelden ervaarde. Of misschien zelfs nog nooit eerder ervaarde…

Het herstel ging zeer traag. De dokter verlengde telkens mijn werkonbekwaamheid. En ik was telkens opgelucht. ‘Oef, ik hoef nog niet terug naar mijn drukke leven. Ik hoef nog even niets te doen.’ Een teken aan de wand dus.

Mijn geheugen werkte niet meer. Wat wel sterk werkte, was mijn gevoel. Ik voelde duidelijk wat ik niet meer wou: dat drukke leven, rennen van de ene klant naar de andere klant, een agenda die maanden op voorhand volboekt was, een mailbox die nooit leeg was, altijd wel een idee dat nog uitgewerkt kon worden, of een aangekochte online cursus die ik nog moest volgen.

Geen enkele zin had ik nog om terug te keren naar mijn oude, drukke leven. Ik voelde me vrijer dan ooit. Ik was veel meer aanwezig in het nu en voelde een echte verbondenheid met alles en iedereen om me heen.

Uit mijn hoofd, in mijn lijf. Het deed me deugd. Mijn intuïtie en fijngevoeligheid werden haarscherp. Stress had ik niet meer, ik sliep als een roos en genoot van het leven – ook al waren mijn activiteiten zeer beperkt. Dit gevoel wou ik behouden.

Het bizarre was dat ik geen schrik had voor de fysieke gevolgen op lange termijn. Aan mijn ouders zei ik steevast ‘Het komt wel goed met me. Ik hou hier niets aan over. Ik kan niet uitleggen waarom, maar diep vanbinnen weet ik dat het wel goed komt’. Ook voelde ik dat wat me overkwam, een diepere reden had. Of noem het maar een wake-up call. Iets dat mijn leven zou veranderen. (Ik besef wel dat ik enorm geluk heb gehad en ben ontzettend blij dat ik er op lange termijn niets aan ga overhouden).

Vastberaden besloot ik dat ik mijn leven anders zou gaan inrichten. ‘Succes’, what’s in a name. Voor mij hoeft het succes dat ik kende en de bijhorende drukte en stress niet meer.

Ik wil meer genieten van het leven, niet enkel op vakantie, maar ook elke andere dag. Vaker die staat van zijn ervaren die ik had tijdens mijn hersenbloeding. Echte verbinding voelen met de mensen om me heen. Momenten hebben waarop ik niet hoef te denken aan de volgende workshop die ik wil geven, aan content maken voor social media of aan de consultaties die ik steeds wil verbeteren. Toch was ik ergens bang. Bang dat het niet mogelijk was.

Ondertussen ben ik al voor een groot stuk hersteld. En weet je wat? Mijn leven is terug even druk als voorheen. Ik ben helemaal hervallen in mijn oude patroon. Mijn lichaam protesteert, mijn maag zit gespannen, mijn nachten zijn rustelozer, quality time is er weinig.